Η Τέχνη της Ανάθεσης: Γιατί οι Καλύτεροι Ηγέτες Δεν Τα Κάνουν Όλα Μόνοι τους

Η έννοια της «ανάθεσης εργασιών» (delegation) είναι από τις πιο κρίσιμες, αλλά και πιο παρεξηγημένες δεξιότητες ενός ηγέτη. Πολλοί μάνατζερ, ιδιαίτερα όσοι ξεχώρισαν στην καριέρα τους ως «αστέρια» στην εκτέλεση, δυσκολεύονται να αφήσουν στα χέρια άλλων εργασίες που ξέρουν ότι μπορούν να κάνουν άψογα. Όμως η αδυναμία να αναθέσουν ευθύνες δεν πλήττει μόνο την προσωπική τους απόδοση· επηρεάζει την ομάδα, τον οργανισμό και τελικά την ίδια τους την καριέρα.

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αναθέσουμε;

Η απάντηση συχνά κρύβεται στην ψυχολογία. Η προσωπική εκτέλεση μιας εργασίας δίνει άμεση ικανοποίηση, ένα «χημικό» boost ντοπαμίνης που κάνει τους υψηλά αποδοτικούς ανθρώπους να αισθάνονται αναγκαίοι και ικανοί. Η ανάθεση, αντίθετα, απαιτεί υπομονή, καθοδήγηση και αποδοχή ότι τα πράγματα μπορεί να γίνουν διαφορετικά από τον τρόπο που θα τα κάναμε εμείς. Αυτό δεν είναι εύκολο για ανθρώπους που έχουν μάθει να ξεχωρίζουν επειδή ακριβώς «τα κάνουν όλα σωστά».

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΓΙΑ MANAGEMENT & LEADERSHIP

Οι τρεις βασικές συνέπειες της μη ανάθεσης

1. Απώλεια πόρων για τον οργανισμό. Όταν έμπειροι και ακριβοπληρωμένοι ηγέτες αφιερώνουν χρόνο σε εργασίες που θα μπορούσαν να χειριστούν νεότερα στελέχη, η εταιρεία χάνει αποδοτικότητα και απόδοση επένδυσης.
2. Μπλοκάρισμα της ανάπτυξης ταλέντου. Οι υφιστάμενοι που θα μπορούσαν να αναλάβουν περισσότερες ευθύνες, μένουν στάσιμοι. Χάνουν ευκαιρίες μάθησης, απογοητεύονται και τελικά μπορεί να αποχωρήσουν.
3. Καριέρα σε τέλμα. Ο ίδιος ο ηγέτης εγκλωβίζεται σε καθημερινές λεπτομέρειες, χωρίς χρόνο για στρατηγική σκέψη και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Έτσι περιορίζει τις προοπτικές του.

Τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι ηγέτες

Η έρευνα αναδεικνύει τέσσερα συχνά εμπόδια:

• Η αίσθηση παραγωγικότητας. Το «να κάνω» φαίνεται πιο ουσιαστικό από το «να καθοδηγώ».
• Η τάση να βοηθάμε. Πολλοί μάνατζερ κάνουν το λάθος να λύνουν οι ίδιοι τα προβλήματα που φέρνουν οι εργαζόμενοι, αντί να τους ενθαρρύνουν να πάρουν αποφάσεις.
• Η πίεση από ανώτερους ή πελάτες. Όταν ζητούν λεπτομέρειες, ο ηγέτης επιστρέφει στον μικρο-έλεγχο.
• Η περιορισμένη αντίληψη του τι σημαίνει «δουλειά». Συχνά οι οργανισμοί προάγουν εξαιρετικούς τεχνικούς που δεν έχουν ούτε την κλίση ούτε την επιθυμία να ηγηθούν.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΓΙΑ MANAGEMENT & LEADERSHIP

Πώς μπορεί να σπάσει ο κύκλος;

Η λύση ξεκινά με μια ειλικρινή αυτοαξιολόγηση. Ο κάθε ηγέτης μπορεί να ρωτήσει τον εαυτό του:

«Είμαι ο καταλληλότερος και πιο οικονομικός άνθρωπος για αυτή την εργασία;» Αν όχι, τότε είναι ώρα να ανατεθεί αλλού.

Στη συνέχεια, χρειάζεται να υπάρξουν συγκεκριμένες πρακτικές:

• Δημιουργία ρουτινών και checklists που μειώνουν τη νοητική επιβάρυνση της ανάθεσης.
• Εστίαση στο πλαίσιο και στους στόχους, όχι μόνο στις οδηγίες. Έτσι οι συνεργάτες αποκτούν κατανόηση και ανεξαρτησία.
• Σταδιακή «έκθεση» των πελατών ή ανωτέρων σε μέλη της ομάδας ώστε να δουν ότι μπορούν να ανταποκριθούν εξίσου καλά.
• Επένδυση σε συστήματα αξιολόγησης και αναγνώρισης που επιβραβεύουν την καλή ανάθεση και όχι μόνο την προσωπική παραγωγικότητα.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΓΙΑ SOFT SKILLS

Η ανάθεση ως στρατηγική ηγεσίας

Η σωστή ανάθεση δεν είναι παραίτηση από την ευθύνη. Είναι τρόπος να αξιοποιηθεί καλύτερα το ανθρώπινο δυναμικό και να ενισχυθεί η καινοτομία. Ο ηγέτης παραμένει υπεύθυνος για το τελικό αποτέλεσμα, αλλά δίνει χώρο στους άλλους να αναπτυχθούν. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται μια αλυσίδα διαδοχής ικανών στελεχών, κάτι που αποτελεί δείκτη υγιούς οργανισμού.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στη σύγχρονη εποχή η ανάθεση δεν αφορά μόνο ανθρώπους. Με την ανάπτυξη εργαλείων τεχνητής νοημοσύνης, οι ηγέτες καλούνται να σκεφτούν πώς θα «αναθέτουν» εργασίες και σε μηχανές. Το ερώτημα παραμένει το ίδιο: ποιος—ή τι—είναι ο καλύτερος και οικονομικότερος εκτελεστής μιας συγκεκριμένης εργασίας;

Η ανάθεση είναι ίσως το πιο δύσκολο, αλλά και το πιο καθοριστικό βήμα ωρίμανσης ενός ηγέτη. Δεν αφορά μόνο τη διαχείριση εργασιών, αλλά τη δημιουργία μιας κουλτούρας εμπιστοσύνης, μάθησης και ανάπτυξης. Οι οργανισμοί που θα καλλιεργήσουν αυτή τη νοοτροπία θα κερδίσουν τόσο σε παραγωγικότητα όσο και σε ανθρώπινο κεφάλαιο.