Revenge Quitting: Το Τίμημα της Κακής Ηγεσίας και όχι της «Δύσκολης» Γενιάς Ζ

Τα βίντεο εργαζομένων που παραιτούνται θεαματικά κατακλύζουν το TikTok και άλλα κοινωνικά δίκτυα, δημιουργώντας την αίσθηση μιας «νέας μόδας» παραίτησης, που ονομάζεται Revenge Quitting. Ωστόσο, πίσω από το θέαμα των viral παραιτήσεων κρύβεται ένα πολύ βαθύτερο ζήτημα: η αποτυχία ηγεσίας. Δεν πρόκειται για ιδιοτροπία της Γενιάς Ζ· πρόκειται για οργανισμούς που δεν κατάφεραν να χτίσουν σχέσεις εμπιστοσύνης και να αναγνωρίσουν την αξία των ανθρώπων τους.

Το πραγματικό πρόβλημα: Οι χαμένες ευκαιρίες σύνδεσης 

Οι δραματικές αποχωρήσεις δεν συμβαίνουν ξαφνικά. Είναι το τελευταίο στάδιο μιας αλυσίδας απογοητεύσεων: από ελλιπή φάση ένταξης, έλλειψη σαφών προσδοκιών και ανύπαρκτη ανατροφοδότηση, μέχρι πλήρη αδιαφορία για τις ανάγκες του εργαζομένου. Σύμφωνα με στοιχεία της Gallup, μόνο το 12% των εργαζομένων θεωρεί ότι η εταιρεία του κάνει εξαιρετική δουλειά στην πρόσληψη και ένταξη νέων στελεχών, ενώ μόλις το 21% δηλώνει πλήρως αφοσιωμένο στην εργασία του.

Αυτή η χαμηλή αφοσίωση δεν αφορά μόνο τους νεότερους εργαζόμενους. Ακόμη και οι διευθυντές εμφανίζουν πτώση στη δέσμευσή τους, με μόλις 27% να δηλώνει ότι νιώθει υποστήριξη και σύνδεση με τον οργανισμό. Αυτό αποκαλύπτει ένα βαθύτερο πρόβλημα: οι ηγέτες αποτυγχάνουν να δημιουργήσουν ουσιαστικές σχέσεις εμπιστοσύνης με τις ομάδες τους.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΓΙΑ MANAGEMENT & LEADERSHIP

Η σιωπηλή αποχώρηση πριν από την τελική έκρηξη 

Πριν από κάθε δημόσια, «θεαματική» παραίτηση προηγείται μια μακρά περίοδος σιωπηλής αποσύνδεσης. Συναντήσεις χωρίς συμμετοχή, κλειστές κάμερες, εργαζόμενοι που σταματούν να μοιράζονται ιδέες, υψηλές επιδόσεις που σταδιακά «ξεθωριάζουν». Το μεγαλύτερο λάθος των οργανισμών είναι ότι δεν παρατηρούν αυτή τη σταδιακή φθορά, ενώ οι κορυφαίοι σε απόδοση άνθρωποι απομακρύνονται αθόρυβα, πολύ πριν χτυπήσει το καμπανάκι του κινδύνου.

Ένα από τα πιο υποτιμημένα εργαλεία ηγεσίας είναι η αναγνώριση. Όταν οι ηγέτες αδιαφορούν για τις προσπάθειες και τις συνεισφορές των ανθρώπων τους, το μήνυμα που περνούν είναι ξεκάθαρο: «δεν έχει σημασία τι κάνεις». Το αποτέλεσμα; Οι πιο ταλαντούχοι σταματούν να επενδύουν ενέργεια και τελικά φεύγουν.

Η ευθύνη της ηγεσίας και όχι της Γενιάς Ζ 

Η γενιά που μεγάλωσε με τα social media έχει απλώς βρει πιο δημόσιους τρόπους να εκφράσει τη δυσαρέσκειά της. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι η «ευαισθησία» της Γενιάς Ζ αλλά η αδυναμία των ηγετών να προλάβουν την κρίση πριν κλιμακωθεί.

Σύμφωνα με την Gallup, το 80% των εργαζομένων που έλαβαν ουσιαστική ανατροφοδότηση την τελευταία εβδομάδα δηλώνουν πλήρως αφοσιωμένοι στην εργασία τους. Αυτό δείχνει ότι η λύση είναι μπροστά στα μάτια μας: ακρόαση, επικοινωνία και αναγνώριση.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΓΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ (HR)

Τι πρέπει να κάνουν οι ηγέτες 

• Αληθινή ένταξη και καθοδήγηση από την πρώτη μέρα – Οι νέοι εργαζόμενοι πρέπει να γνωρίζουν ξεκάθαρα τι αναμένεται από αυτούς και να αισθάνονται ότι υποστηρίζονται.
• Συνεχής ανατροφοδότηση – Όχι μόνο όταν υπάρχει πρόβλημα, αλλά και για θετικά επιτεύγματα.
• Αναγνώριση των κορυφαίων στελεχών – Η σιωπή σκοτώνει το κίνητρο. Η έγκαιρη επιβράβευση ενισχύει τη δέσμευση.
• Ανοιχτός διάλογος και πρόληψη – Οι ηγέτες πρέπει να αφουγκράζονται την ομάδα τους, πριν τα παράπονα μετατραπούν σε αποχώρηση.

Το Revenge Quitting δεν είναι ένα ακόμη «καπρίτσιο» μιας γενιάς, αλλά το τίμημα που πληρώνουν οι οργανισμοί όταν παραβλέπουν το πιο βασικό: οι άνθρωποι παραμένουν εκεί όπου νιώθουν ότι έχουν αξία.