Λιγότερα Έργα, Μεγαλύτερη Αξία: Η Τέχνη της Στρατηγικής Εστίασης στις Επιχειρήσεις

Σε κάθε σύγχρονο οργανισμό, μικρό ή μεγάλο, υπάρχει μια κοινή πρόκληση: υπερβολικά πολλά έργα σε εξέλιξη και ελάχιστη πραγματική πρόοδος. Η διαρκής έναρξη νέων πρωτοβουλιών μοιάζει εντυπωσιακή – δίνει την αίσθηση της κίνησης, της καινοτομίας και της δυναμικής. Ωστόσο, πίσω από αυτή τη «φρενίτιδα» συχνά κρύβεται χάος: κατακερματισμένοι πόροι, εξαντλημένες ομάδες και στρατηγική σύγχυση.

Η ψευδαίσθηση της προόδου

Πολλές εταιρείες μετρούν την επιτυχία τους με βάση τον αριθμό νέων έργων που ξεκινούν. Κάθε παρουσίαση, κάθε ανακοίνωση νέας πρωτοβουλίας προσδίδει ενέργεια και κύρος. Το δύσκολο κομμάτι όμως είναι το αντίθετο: να τερματίσει κανείς έργα που δεν αποδίδουν. Αυτό συχνά θεωρείται αποτυχία, εγκατάλειψη ή ακόμη και «πολιτικά επικίνδυνη» απόφαση. Έτσι, τα έργα συσσωρεύονται, ακόμα κι αν έχουν πάψει να έχουν αξία.

Στην πράξη, αυτό οδηγεί σε «ζόμπι-έργα»: πρωτοβουλίες που καταναλώνουν χρόνο και πόρους χωρίς να προσφέρουν ουσιαστικό αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα είναι καθυστέρηση σε κρίσιμους μετασχηματισμούς και κόπωση στις ομάδες.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ

Η αξία του να κάνεις λιγότερα

Η εμπειρία δείχνει ότι όταν οι οργανισμοί έχουν το θάρρος να εστιάσουν σε λιγότερα αλλά ουσιαστικότερα έργα, η απόδοση εκτοξεύεται. Οι προϋπολογισμοί και τα ταλέντα δεν διασπείρονται σε δεκάδες πρωτοβουλίες, αλλά συγκεντρώνονται σε ό,τι πραγματικά μετράει. Αυτό σημαίνει ταχύτερη υλοποίηση, αυξημένο ηθικό στις ομάδες και ξεκάθαρη στρατηγική κατεύθυνση.

Μάλιστα, ειδικοί τονίζουν ότι πολλές επιχειρήσεις θα μπορούσαν να περικόψουν το 50% των τρεχόντων έργων τους χωρίς καμία αρνητική συνέπεια· αντίθετα, η εστίαση θα τις έκανε πιο αποτελεσματικές.

Γιατί όμως είναι τόσο δύσκολο να σταματήσουμε έργα;

Η απάντηση βρίσκεται σε βαθιά ριζωμένες συνήθειες και ανθρώπινες αδυναμίες. Υπάρχει η «παγίδα του βυθισμένου κόστους»: «έχουμε ξοδέψει ήδη τόσα, δεν γίνεται να τα παρατήσουμε τώρα». Υπάρχουν προσωπικές φιλοδοξίες, έργα-βιτρίνα ή «αγαπημένα παιδιά» στελεχών που κανείς δεν θέλει να αγγίξει. Και φυσικά, ο φόβος των συγκρούσεων: ποιος θα τολμήσει να δηλώσει ότι ένα έργο πρέπει να σταματήσει;

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΓΙΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ

Πρακτικές που κάνουν τη διαφορά

Ορισμένες εταιρείες, ωστόσο, δείχνουν τον δρόμο με απλές αλλά επαναστατικές πρακτικές:

• Συνειδητή συνέχιση: Αντί τα έργα να «σέρνονται», ζητείται από κάθε υπεύθυνο να αιτιολογεί γιατί ένα έργο αξίζει να συνεχίσει. Η συζήτηση μετατρέπεται σε έλεγχο αξίας και όχι απλή αναφορά προόδου.
• Δημιουργία συμβιβασμών: Για να εγκριθεί ένα νέο έργο, κάποιο άλλο πρέπει να διακοπεί. Έτσι, οι προτεραιότητες αποκτούν πραγματικό νόημα.
• Μικρά πειράματα αντί για μεγάλα έργα: Νέες ιδέες δοκιμάζονται με μικρές ομάδες για περιορισμένο χρόνο (30–60 ημέρες). Αν αποδειχθούν άσκοπες, εγκαταλείπονται γρήγορα χωρίς να δεσμεύουν τεράστιους πόρους.
• Σύντομοι κύκλοι: Η χρονική δέσμευση σε τρίμηνα ή εξάμηνα διευκολύνει την αναθεώρηση και αποτρέπει τη «διαιώνιση».
• Αναγνώριση όσων σταματούν έργα: Σε οργανισμούς που επιβραβεύουν όχι μόνο όσους ξεκινούν αλλά και όσους κλείνουν έργα, η κουλτούρα αλλάζει. Η διακοπή γίνεται ένδειξη διορατικότητας, όχι αποτυχίας.
• Έγκαιρη διάγνωση: Καθαρά κριτήρια (όπως μειωμένη συμμετοχή ενδιαφερομένων ή επαναλαμβανόμενες καθυστερήσεις) λειτουργούν ως «καμπανάκι» ότι ένα έργο ίσως πρέπει να τερματιστεί.
• Ασφαλής επανατοποθέτηση προσωπικού: Όταν οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι η διακοπή έργων δεν ισοδυναμεί με απόλυση αλλά με μετάβαση σε πιο στρατηγικές πρωτοβουλίες, η αντίσταση μειώνεται θεαματικά.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ

Από την υπερφόρτωση στην εστίαση

Η μετάβαση από το «όσο περισσότερα, τόσο καλύτερα» στο «λιγότερα αλλά ουσιαστικά» δεν είναι εύκολη. Απαιτεί αλλαγή νοοτροπίας, θάρρος στη λήψη αποφάσεων και ξεκάθαρη επικοινωνία. Το κέρδος, όμως, είναι τεράστιο: ταχύτερες στρατηγικές μεταμορφώσεις, πιο ενθουσιώδεις ομάδες και οργανισμοί που πραγματικά κινούνται προς τα εμπρός.Στην εποχή όπου η «οικονομία των έργων» κυριαρχεί, η επιτυχία δεν έρχεται από την αδιάκοπη έναρξη νέων πρωτοβουλιών. Έρχεται από την ικανότητα να τερματίζεις όσα δεν έχουν πλέον αξία και να διοχετεύεις ενέργεια σε εκείνα που μπορούν να κάνουν τη διαφορά.